Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Είναι δύσκολο έτσι κι αλλιώς να επιλέξει ο ΑΕΚτζής ποια από τις τελευταίες ημέρες είναι πιο σημαντική από την άλλη. Καθεμία, στην ουσία εδώ και μήνες, έχει τη χάρη της, πρώτα τη συνειδητοποιήση ότι η ΑΕΚ είναι και πάλι ΑΕΚ, στη συνέχεια η διεκδίκηση και τελικά η κατάκτηση. Για την ακρίβεια οι κατακτήσεις. Ας πούμε, όμως, ότι ξεκινάμε με το ποδόσφαιρο, γιατί - επίσης ας πούμε - ήταν το μεγάλο ζητούμενο για τον οπαδό της ομάδας.

Όλη η κουβέντα, λοιπόν, γίνεται για το αν η ΑΕΚ φέτος ήταν η καλύτερη ομάδα. Μα, δεν πόνταρε σε αυτό. Το πρώτο που ήθελε ήταν να είναι καλύτερη από τον εαυτό της. Κι έτσι, πήρε το πρωτάθλημα. Η Ένωση, όταν μπήκε στην προετοιμασία της νέας σεζόν, ήξερε ότι θα πρόκειται πια για μια διαφορετική μάχη. Πιο στα ίσια με άλλες χρονιές, πιο απαιτητική, πιο ανταγωνιστική για τον τίτλο. Ήξερε, λοιπόν, ότι θα πρόκειται για μια πολύ σκληρή μάχη. Αλλά η πρώτη μάχη που θα έπρεπε να δώσει και να κερδίσει, ήταν η μάχη με τον εαυτό της. Από τη στιγμή που αυτό το πέτυχε, το υπόλοιπο ήταν πια κάτι σαν φυσικό επακόλουθο...

Πέρυσι ήταν 4η στις 30 αγωνιστικές, φέτος πρώτη. Πέρυσι είχε συγκεντρώσει 53 βαθμούς, φέτος 70. Οι 17 επιπλέον βαθμοί είναι σχεδόν έξι περισσότερες νίκες. Φέτος δέχτηκε 12 γκολ, πέρυσι είχε δεχθεί σχεδόν τα διπλάσια, 23. Πέρυσι είχε αποκλειστεί από τον τρίτο προκριματικό γύρο του Europa League, φέτος έφτασε στους "32". Πέρυσι έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, φέτος έκανε το ίδιο. Με πιθανότητες, όμως, να είναι καλύτερη και σε αυτή τη διοργάνωση, αν κατακτήσει τον τίτλο.

Η ΑΕΚ προσπάθησε με λίγο διαφορετικό τρόπο να πετύχει αυτό που δεν είχε πετύχει εδώ και 24 χρόνια. Να είναι, δηλαδή, καλύτερη από όλους. Τη στιγμή που οι αντίπαλοι και συνδιεκδικητές το έκαναν με μπάτζετ, λεφτά, προπονητές "με φρέσκες ιδέες), εκείνη απλώς ήθελε να είναι καλύτερη από τον εαυτό της. Καταρχάς, συνέχισε με τον ίδιο προπονητή, ποντάροντας στο γεγονός ότι ένας προπονητής που ξέρει την ομάδα, ξέρει και τις απαιτήσεις της και επίσης, αν κάνει και ο ίδιος την προετοιμασία, θα είναι πια ένας καλύτερος προπονητής.

Επίσης, συνέχισε να στηρίζει τη φιλοσοφία που την είχε οδηγήσει και τα προηγούμενα δύο χρόνια, πιστεύοντας ότι θα έχει για παράδειγμα έναν καλύτερο Μάνταλο, έναν καλύτερο Μπακασέτα, έναν καλύτερο Ανέστη, αλλά και Μπάρκα και Τσιντώτα, έναν ακόμη καλύτερο Αραούχο, αν ξαναερχόταν και με τις κατάλληλες προσθήκες, συνολικά μια καλύτερη ομάδα. Αφού αυτό συνέβη, στα υπόλοιπα βοήθησαν και οι αντίπαλοι.

Ο Ολυμπιακός, που ήταν χειρότερος από πέρυσι και ο ΠΑΟΚ, που ναι μεν είχε σε διάστημα της σεζόν καλύτερη εικόνα από πέρυσι, αλλά τελικά συγκέντρωσε μόλις τρεις βαθμούς περισσότερους, στην Ευρώπη οι όμιλοι και η πρόκριση στους "32" πέρυσι έγιναν φέτος αποκλεισμός από τον Αύγουστο και ο τελικός, που πέρυσι κατακτήθηκε, φέτος ακόμη δεν έχει διεξαχθεί.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, αφού ήταν καλύτερη... από την ΑΕΚ, μπορούσε να είναι και καλύτερη από τους άλλους. Και κάπως έτσι, κατέκτησε το πρωτάθλημα και κυνηγάει το νταμπλ. Σε μια χρονιά, στην οποία - για αυτό και ο τίτλος του κειμένου - έκανε την ανάγκη της ιστορία. Κι εδώ πια ανοίγει και μια διαφορετική συζήτηση για τη φετινή σεζόν της Ένωσης. Όχι μόνο της ποδοσφαιρικής, αλλά συνολικά του οργανισμού ΑΕΚ, κυρίως του μπάσκετ με τους δύο τίτλους.

Ο οπαδός της ΑΕΚ, ιστορικά, έβρισκε πάντα τρόπους που δεν είχαν να κάνουν τίτλους, για να αγαπάει την την ομάδα του. Συμβαίνει και στον ΠΑΟΚ αυτό. Μα μια σπουδαία πρόκριση ή έστω ευρωπαϊκή νίκη, μα ένας Ντέμης, μα ένας πρώτος σκόρερ, μα επειδή τού γκρέμισαν το γήπεδό του, μα 2-3 νίκες στα ντέρμπι, μα μια αποστολή στον πόλενο του Βελιγραδίου, μα κάτι που δεν πάει καν το μυαλό τώρα, τον έκαναν να δένεται με την ομάδα του.

Αυτή τη φορά, όμως, τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ήταν πολλά. Τα χρόνια χωρίς ροή τίτλων για τον σύλλογο, ήταν επίσης πολλά. Η ΑΕΚ βρέθηκε να παίζει στις χαμηλότερες κατηγορίες στα δύο αθλήματα που σχεδόν μονοπωλούν την προβολή, ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μάλιστα για μία χρονιά ταυτόχρονα. Για τον οπαδό της ΑΕΚ, λοιπόν, όσα και αν είχε εφεύρει χρόνια και χρόνια, ήταν πια καιρός να ζήσει και με την ουσία του πρωταθλητισμού. Που είναι οι τίτλοι και η διεκδίκηση τίτλων. Ακόμη και στο χάντμπολ κι ας λένε κάποιοι...

Αυτό, λοιπόν κι αν ήταν μια ανάγκη που έγινε ιστορία. Για να το ξανασυνδέσουμε με τον τίτλο. Συνολικά αυτή η σεζόν για όλη την ΑΕΚ, όπου την συναντάει κανείς ως ομάδα, σύλλογο, σύνολο, ήταν απαραίτητη. Έπρεπε κάποια στιγμή να έρθει. Με τίτλους, με διεκδίκηση, με την εντύπωση ότι η ΑΕΚ επιτέλους μπορεί και πάλι να είναι καλύτερη από όλους. Και κυρίως την επιβεβαίωση ότι η ΑΕΚ είναι σίγουρα καλύτερη από τον εαυτό της, που τόσο ταλαιπωρήθηκε!